De laatste loodjes

Dankjullie wel voor alle lieve/leuke berichtjes! Waardeer het enorm!
‘De laatste loodjes.’ Tsjaa zo klinkt het bijna of het zwaar is, maar nee. We vermaken ons hier nog altijd prima! Weer drukke weken achter de rug waarbij we zelfs naar de kerk zijn geweest.
Papa en Mama zullen trots op me zijn. Nee het was niet omdat we er zin in hadden, het was omdat we uitgenodigd werden door de directeur van de school en simpelweg geen nee konden zeggen. (een foto van hem staat bij de foto’s)
Daar gingen we dan.
Zoals altijd op vakantie/reis/stage had ik weer niets van nette kleding bij me, maar uiteindelijk zagen we er beide presenteerbaar uit:P. De kerk was in een gebouw zonder ramen etc, maar wel met een dikke geluidsintalatie. En daar gingen we.. het begon leuk. Leuke actieve zang en dans . Toen kwam de preek, die pas na een uur afgelopen was. Ja we waren er meer dan klaar mee na 3 uur kerk. Maar goed, het was een leuke ervaring om eens meegemaakt te hebben en een goede indruk van hun cultuur kunnen krijgen.
Ook zijn we naar ‘cultural village’ geweest. Een nagebouwd traditioneel dorp waar we een rondleiding kregen en traditionele maaltijd. Door Estelle dr allergie heeft ze helaas alleen het eerste deel van de rondleiding mee kunnen krijgen waarna ze in de auto is gaan liggen. Verder heb ik het alleen gevolgd en de lunch samen met de tour-guide gedaan (die trouwens ook in de kerk zat en ons dus herkende). Ja die lunch… daar had ik me een beetje op verkeken… ik had gehoopt op lekker eten, maar het tegendeel was waar. Na 5 weken Afrika moest ik er eindelijk aan geloven; maispap eten. Bahbahbah… niet echt om aan te raden maar goed, het hoort bij de cultuur zullen we maar denken. Braaf at ik mijn bordje leeg tot we bij de een na laatste schaal kwamen… ja hoor! Rupsen (of wormen of weet ik veel wat het waren). Waar is Estelle op deze momenten!?! Aangezien ik met de tourguide samen in het hutje zat voelde ik nogal een druk op me, waardoor ik het wel moest proberen zonder het direct uit te spugen. Kijk je wel eens Expeditie Robinson? Nou zo voelde ik me ongeveer alleen kon ik me niet omdraaien en het gelijk uitspugen en kreeg ik geen chocolade taart of een brief van thuis als prijs. Braaf heb ik de worm/rups opgegeten(zie foto). Dat kan in ieder geval ook weer van het to-do-in-life lijstje!

Verder werken we ondertussen hard aan het examen dossier (wat al een flink bestand aan het worden is) en zijn we met de drie learners nog naar een College geweest voor informatie. Na deze tour hebben we met z’n alleen op de camping nog wat gedronken, foto’s gemaakt en gelachen.
De drie (Tinyiko, Treasure en Knowledge) waren zo stil in het begin. Maar nu, ze zijn zo gezellig, zo lief. Ik ga ze missen als ik terug ben in Nederland!

Gister (zaterdag) hebben we nog een dagje noordelijk Kruger gedaan (we zijn er nu toch:P). Gelukkig is het hier winter aan het worden dus konden we zonder airco rijden. Met winter bedoel ik dat ik dit in de schaduw typ in mn bikini zonder dat ik dood ga van de hitte zeg maar. Het zal weer raar zijn om thuis weer lange broeken en schoenen aan te moeten doen!

Aankomende week gaan we de lessen afronden met de klassen die we les geven en dan wordt het afscheid nemen van iedereen. Donderdag komt Magda aan in Zuid-Afrika (onze stagebegeleidster en oprichtster van de Yellow Elephant School) dus dan hebben we met haar nog wat dagjes om de overdracht te doen, de beoordelingsformulieren in te vullen en alle andere dingen.

Oohjaa in ons stagedossier moet een hoofdstuk ‘promotie’ zitten. We hebben een krantenartikel geschreven en dit naar de krant gestuurd. Afgelopen vrijdag stond ie erin! (zie foto). Deze week gaan we nog een artikel schrijven wat hopelijk ook geplaatst gaat worden. De krant is een lokale krant. We hebben het artikel ingeleverd samen met de schooldirecteur in BushBuckRigde en we hebben het overleefd. Bushbuckridge is een gebied waar we volgens alle blanken hier echt niet heen mochten. Volgens de verhalen zouden we direct beroofd of neergeschoten worden. Nee bushbuckridge zouden we niet leven uitkomen. (sorry mama dat ik sommige dingen niet vertel, maar het is voor je eigen bestwil en nachtrust:P). We werden welliswaar vreemd aangekeken maar we hebben geen messen tegen ons aangedrukt gehad, geen pistolen tegen onze slapen gehad, en als we maagd waren, hadden we onze maagdelijkheid ook nog. Want we moesten naar Bushbuckridge als we van ‘zwarte ……’ hielden. Sorry voor het taalgebruik XD en wederom sorry voor mama! Goed we zijn er dus leven uitgekomen EN het artikel is geplaatst!

Over precies een week gaan we inpakken en maandag naar het vliegveld rijden. Dinsdag de 17e komen we om 15.00 weer aan op Schiphol en worden we gelukkig allebei door onze ouders opgehaald. Kan niet wachten om al m’n kleren weer te wassen, in m’n eigen bed te slapen, de souvenirs te geven, iedereen weer te zien, wijn te drinken (alhoewel we dat hier ook doen), lekker in bad te gaan, mn kindje (Rover) dood te knuffelen, lekkere kaas te eten, uit te slapen en op de weegschaal te gaan! Want zowel Es als ik hebben het idee dat de kilo’s eraf vliegen hier (ondanks dat we ons vol vreten met chocolade en andere zoetigheden XD). Maar misschien komt het gewoon door dat we met de hand wassen, en de kleren dus niet elke keer een beetje krimpen in de wasmachine/droger. We zullen het zien!

Tot over een weekje allemaal! We zullen proberen het mooie Zuid-Afrikaanse zonnetje mee te nemen want ik hoorde iets over temperaturen onder nul in Nederland? Dat willen we natuurlijk niet als we hier uit de 27 graden komen he!:P

Kuss